درود بر هنرمندان گرامی. روش کلی تراش صفحه ی سه تار به اینگونه هست که ما ابتدا چوب توت کاملا خشک و رگه ریزی که برای آن در نظر گرفته ایم را بصورت یکدست به ضخامت دو و نیم میلیمتر میرسانیم و سپس آنرا روی دهانه ی کاسه می چسبانیم. بعد از خشک شدن چسب (حدود ۲۴ ساعت) تراش را به اینصورت انجام میدهیم که ضخامت صفحه در مرکز یعنی کمی جلوتر از محل خرک، همان دو و نیم بماند و لبه های صفحه به حدود یک میلیمتر برسد که البته این تراش باید به حدی یکدست باشد که وقتی کسی به آن نگاه میکند فکر کند صفحه تخت است و در نهایت سطح صفحه باید دارای تحدب بسیار ملایمی (مانند عدسی) باشد. ضخامت گلویی هم باید همان دو و نیم بماند. در واقع ضخامت صفحه از مرکز تا گلویی بطور یکنواخت دو و نیم میل است. در مورد نظر استاد شعاری عزیز در خصوص سوراخها باید عرض کنم اگر چه ایشان سازساز نیستند و شاید از قواعد و روشهای یافتن محل سوراخها اطلاع زیادی نداشته باشند، ولی به عنوان استاد بزرگ سه تار این ساز را بهتر از هر کسی میشناسند و این اظهار نظر ایشان در مورد سوراخها برخاسته از تجربه ی نوازندگی با سازهای متعدد و فراوان است و شایسته است سازندگان محترم بیش از این به نظرات اساتید نوازنده روی باز نشان دهند. ضمن اینکه وقتی عزیزان با دیاپازون اقدام به سوراخ زدن میکنند اگر تراش صفحه شون درست باشه سوراخ اصلی دقیقا در انتهای مضراب خور ساز درمی آید و محل بقیه سوراخها هم تا حدی اختیاریست. ضمن اینکه به تجربه ی بنده سوراخ پایین تر از سوراخ مرکزی جواب خوبی نمیدهد که با احتساب این موارد سوراخها عمدتا باید در مضراب خور قرار گیرند. در مورد گشاد و باریک بودن گلویی باید بگم منظور همان محدوده ی مضراب خور است نه انتهای صفحه که زیرش پر است و اثری در صدا ندارد.