درود به همه دوستان. اول بگم در پست شماره سه فكر كنم منظور موزيك هاي بي كلام باشه كه نوشته شده با كلام. درسته؟
دوم اين كه من با اين نظر ها كه حكومت ها هستن كه موسيقي رو بايد بگردونن مخالفم. نه. اين خود مردم هستن كه اين كار رو مي كنن. اما چيز ديگه كه هست حكومت ها اجازه نشر رو ميدن. شما ببين الان دستگاه فرهنگي دولتي در ايران داره چه مي كنه؟ از چي داره حمايت مي كنه.
مثلا مسابقات تواشيح رو ببينيد. هر سال تيم خوزستان اول ميشه. براي اين كه توي تيمش عربا حضور دارن. خب اينا دارن موسيقي محلي خودشون رو ميخونن ديگه. معلومه كه بايد اول بشن. اون كه توي مشهده كه موسيقي عربي بلد نيست.
ولي تعزيه كمتر مورد توجه قرار ميگيره چون موسيقيش ايرانيه. بحث مجوز ها هست و هزار دردسر ديگه. ديدي كه عليزاده براي كنسرت شيرازش چه قدر بال و پر زد و تو روزنامه ها سر وصدا شد. استادي با اين ظرفيت بايد بره كارشو بازبيني كنن. تا وقتي كه وضع اين طوره نميشه براي آينده اي برنامه ريزي كرد كه ديده نميشه. اينكه سر كلاس هاي مدرسه برن موسيقي ياد بدن. در وضعيتي كه الان هستيم حتما ميخوان برن مقامات عربي رو ياد بدن به جهت برنامه هاي تواشيح و قرائت. مسلما نميرن به دانش آموز بگن هيپ ها چيه و فرقش با ترنس و رپ و راك و بلوز و جز چيه؟
پس علي الحساب موسيقي هاتون رو توي چمدون و دست نخورده نگه داريد تا وقتي به آزادي بيانش دست پيدا كريد از همون جا كه طع شده بود ادامه بديد و مثل 1400 سال پيش لازم نباشه از اول موسيقي و تمدن بسازيم.